بررسی آسیب های روش تربیتی الگودهی و اسوه‌پذیری در قرآن ازمنظر مفسران معاصر

چکیده
از مباحث مهم و کاربردی در آموزه‌های تربیتی قرآن، بحث روش‌هاست و مهم‌تر از آن، شناخت آسیب‌های روش‌های تربیتی است که تعیین‌کننده ضوابط و هنجارهای حاکم بر فرایند تربیت است. این مقاله با هدف رهنمون ساختن مربیان و متربیان به هدایت صحیح قرآنی براساس روش استنادی و تحلیلی و با بهره‌گیری از محتوای غنی آیات قرآن کریم و دیدگاه‌های مفسران از فریقین، روش تربیتی قرآنی الگودهی و اسوه‌پذیری را ارائه کرده است. این امر، به حُسن اجرای تربیت قرآنی، اصلاح راهکارها و روش‌هایی که در مقام اجرا و عمل یا در بستر زمان، دچار انحراف و کج‌راهه شده‌اند، کمک شایانی می‌کند و بخشی از مشکلات اجرایی را از سر راه برمی‌دارد. از بررسی آیات، به‌دست می‌آید افراط و تفریط، ترسیم نامفهوم و گاه متناقض از الگو، مطلق‌انگاری، پیروی از تعصبات قومی، تقلیدکورکورانه و غیرمنطقی، از آسیب‌های این روش به شمار می‌آید و آموزه‌های قرآنی، فراهم‌ساختن شرایط، ملاک‌ها و معیارهای الگوها، بالا بردن شناخت و آگاهی و پیروی آگاهانه از الگوها را از راهکارهای اصلاح این آسیب‌ها می‌دانند. در این تحقیق، از آرای مفسرانی همچون: علامه طباطبائی، مکارم شیرازی، وهبه زحیلی، صادقی تهرانی و سیدقطب استفاده شده است.
واژگان کلیدی: قرآن، الگودهی، اسوه‌پذیری، روش‌های تربیت، آسیب‌شناسی، و آراء تربیتی مفسران.
MFT_Volume 8_Issue 15_Pages 95-123