رفق و مدارا در تربیت اعتقادی فرزندان از منظر فقه اهل بیت

چكيده
تربیت اسلامی ساحت‌های مختلفی دارد که تربیت اعتقادی یکی از مهم‎ترین این ساحات است. اعتقادات بخشی از دین اسلام را تشکیل می‌دهند و پایه و اساس بخش‌های دیگر اسلام است. در صورتی فرد به دستورهای اخلاقی، احکام و عبادات ملتزم خواهد بود که عقیدۀ کامل و صحیح داشته باشد. تربیت اعتقادی عبارت است از: فرایند آموزش اعتقادات به متربی و مجموعۀ اقدامات برای شکل‌دهی به نظام باورها، اقناع فکری و پذیرش قلبی و التزام درونی از سوی مربی.آموزش عقاید و باورمندسازی بدون رعایت رفق و مدارا امکان‌پذیر نیست، بلکه امکان دارد نتیجۀ معکوس ببار آورد؛ زیرا آنچه در تربیت اعتقادی صورت می‌گیرد با بینش، اقناع فکری و ایجاد گرایش و پذیرش قلبی متربی مرتبط بوده و طبیعی است هرگونه اقدامی در این راستا باید به دور از تحمیل و فشار و همراه با رفق و مدارا باشد. این نوشتار درصدد پاسخ به این سؤال می‌باشد که «والدین در تربیت اعتقادی فرزندان نسبت به رعایت رفق و مدارا چه وظیفه‌ای دارند؟ و حکم رفق و مدارا از نظر شرع مقدس اسلام در تربیت اعتقادی وجوبی است یا استحبابی؟». این پژوهش در قالب روش توصیفی، تحلیلی و اجتهادی با محوریت منابع روایی اثبات می‌کند که والدین در تربیت اعتقادی فرزندان باید رفق و مدارا را رعایت بکنند رفق و مدارا در تربیت، بذاته منافاتی با مراتبی از قاطعیت در بعضی از مراحل تربیت ندارد، بلکه اصل اوّلی این است که با وجود ایستادگی و پایبندی به قوانین، نرمش و انعطاف جریان داشته باشد.
كلیدواژه‌ها: رفق، مدارا، خرق، الزام، تربیت دینی، تربیت اعتقادی.
MFT_Volume 8_Issue 16_Pages 103-127